«Οικονομική Μετάβαση» στην Οικολογία

Η «Οικολογική Μετάβαση» στην Πραγματική Οικονομία είναι ουσιαστικά αδύνατη δίχως την «Οικονομική Μετάβαση» στην Οικολογία, με λίγα λόγια δίχως την οικονομική προσέγγιση της οικολογικής οπτικής.

Η οικονομική προσέγγιση της οικολογικής οπτικής αποδεικνύει ως ανυπόστατη την πεποίθηση ότι οι επιλογές οικολογικού χαρακτήρα είναι ακριβότερες από αυτές που θεμελιώνονται αποκλειστικά και μόνο στην αναζήτηση και στην μεγιστοποίηση του κέρδους, ανεξάρτητα από τις περιβαλλοντικές τους επιπτώσεις. Παράλληλα, εξαϋλώνει και κάθε νόημα της «αρχέγονης» αντιπαλότητας μεταξύ δίκαιου εργασίας και δίκαιου περιβάλλοντος, στην οποία θεμελιώθηκαν και θεμελιώνονται οι περιβαλλοντοκτόνες απόψεις και πρακτικές πολιτικών, συνδικαλιστών, επιχειρηματιών και παραγωγών, με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Μέσω της οικονομικής προσέγγισης της οικολογικής οπτικής διασφαλίζονται αμφότερα - δίκαιο εργασίας και δίκαιο περιβάλλοντος -καθόσον οι επιλογές μεθόδων που μειώνουν δραστικά αναποτελεσματικότητα, σπατάλες και εκπομπές, συμβάλλουν τεκμηριωμένα στην αύξηση κέρδους, θέσεων εργασίας και προστασίας περιβάλλοντος.

Ευημερία και Ισότητα σε μια Βιώσιμη Ευρώπη

Από : https://www.businessnews.gr/article/127244/ekthesi-gia-tin-eyimeria-kai-isotita-se-mia-viosimi-eyropi

Με κεντρικό μήνυμα πως μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή για όλους τους πολίτες, παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Έκθεση της Ανεξάρτητης Επιτροπής για την «Ευημερία και Ισότητα σε μια Βιώσιμη Ευρώπη» - Report of the Independent Commission on Sustainable Equality- ISCE - μια Πρωτοβουλία της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.

Η Έκθεση για την «Ευημερία και την Ισότητα σε μια βιώσιμη Ευρώπη» προωθεί ένα νέο μακροπρόθεσμο όραμα για μια Ευρώπη βιώσιμη, δίκαιη και δημοκρατική, μέσω δέσμης 100 υλοποιήσιμων πολιτικών η οποία βασίζεται στη δέσμευση εφαρμογής των «Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης» του ΟΗΕ από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι προτεινόμενες πολιτικές στοχεύουν στην ενδυνάμωση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων, στην αναμόρφωση της λειτουργίας των αγορών, στην προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης για όλους, στην διασφάλιση της οικολογικής και κοινωνικής προόδου και στη ριζική αλλαγή του συστήματος διακυβέρνησης της Ευρώπης, ώστε να υπάρξουν προϋποθέσεις αλλαγής των πολιτικών που υιοθετούνται τόσο από τα κράτη –μέλη όσο και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η Επιτροπή παρακινεί τις προοδευτικές δυνάμεις να ενωθούν σε αυτή την κατεύθυνση εν όψει της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου 2019-2024.

Η Ανεξάρτητη Επιτροπή για την «Ευημερία και Ισότητα σε μια Βιώσιμη Ευρώπη» συστάθηκε τον Απρίλιο 2018 προκειμένου να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις και στις αυξανόμενες ανισότητες στην Ευρώπη μέσω συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων.

Το 2016 σχεδόν το ένα τέταρτο του Ευρωπαϊκού πληθυσμού ζούσε στα όρια της φτώχειας, ή του κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ το 5% των πιο πλουσίων Ευρωπαίων κατείχε το 40% του συνολικού ιδιωτικού πλούτου. Η κλιματική αλλαγή, οι εισοδηματικές ανισότητες και οι ανισότητες στην κατανομή της δύναμης, έχουν επιτείνει την περιβαλλοντική υποβάθμιση η οποία με τη σειρά της έχει διογκώσει τα κοινωνικά προβλήματα. Το μοντέλο ανάπτυξης που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα είναι μη βιώσιμο και οφείλουμε να το αλλάξουμε. Για να γίνει βιώσιμο χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές στις πολιτικές που εφαρμόζουμε, στους κανόνες που θεσπίζουμε και στο σύστημα διακυβέρνησης που έχουμε υιοθετήσει. Μόνο τότε μπορεί να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης, να μειωθούν οι αυξανόμενες ανισότητες, να αποκτήσουν φωνή οι πολλοί και η Ευρώπη να καταστεί βιώσιμη και δημοκρατική.

Η ταπεινωμένη οικονομία ως γραμματική της πολιτικής

Από : Eloi Laurent, «Οικονομικές μυθολογίες»*

«Το χρέος ως κριτήριο καταγγελίας της χρεωκοπίας ενός κράτους δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ποτέ στο πλαίσιο μιας επιχείρησης. Και αυτό διότι το κρατικό χρέος ενέχει σημαντικής κοινωνικής διάστασης και ανταποκρίνεται και σε παιδεία, σε υγεία και σε κατοικία… Αυτό είναι και ένα από τα πολλά παραδείγματα της ζημιάς των οικονομικών μυθολογιών που συμβάλλουν, εν κατακλείδι, στην υπονόμευση της δημοκρατίας.»

------------------------------------

Όπως σε κάθε μορφή μοιρολατρικής πίστης, η οικονομία έχει αναδειχθεί σήμερα ως η αποκλειστική καθοδηγητική και συντακτική ιδεολογία της πολιτικής, η οποία επιβάλλει στον πολίτη συμπεριφορικούς περιορισμούς βάσει των πολιτικών της αποφάσεων, υπό την απειλή «τρομερών τιμωριών» σε περίπτωση μη άκριτης συμμόρφωσης σε αυτές. Η οικονομία και οι οικονομικές επιστήμες αναδείχθηκαν, ουσιαστικά και πρακτικά, ως η σύγχρονη «γραμματική της πολιτικής».

Με τη χρήση της οικονομίας ως γραμματικής της δημόσιας επικοινωνίας, η πολιτική μπορεί να εκφράζεται και να λαμβάνει θέση επί παντός επιστητού αλλά πάντα με την προϋπόθεση της οικονομικής της επαλήθευσης, πλέκοντας έτσι «μυθολογία, συλλογική πεποίθηση και κοινό «πιστεύω» σε σύνολο συλλογικών παραστάσεων άξιων πίστης, τόσο ισχυρών όσο και αδιαμφισβήτητων», δίχως καμία κοινή ωφέλεια. Με την υποταγή της στο βασίλειο της οικονομικής μυθολογίας, η πολιτική ελπίζει να αποκτήσει την απαραίτητη νομιμοποίηση των πολιτικών της αποφάσεων εξαιτίας της συνεχώς αυξανόμενης δυσπιστίας που της προσδίδει η ολοσχερής ανικανότητα αντιμετώπισης των μη βιώσιμων επιπτώσεων της εφαρμογής τους.

Οι 3 γεωργίες

Μανιφέστο για ένα αγρο-οικολογικό σύστημα *

Η γεωργική δραστηριότητα στάθηκε ικανή να ικανοποιήσει για αιώνες τις ανθρώπινες ανάγκες, σε επίπεδο διατροφής και πρώτης ύλης για άλλες χρήσεις, μέσω της οργανικής της σύνδεσης με την φύση, την ηλιακή ενέργεια, την ατμόσφαιρα, τους υδάτινους πόρους, τη γη και τα έμβια. Κάπως έτσι εξακολουθεί να υφίσταται ακόμη σε αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας.

Oι πανάρχαιοι δεσμοί της ανθρώπινης δραστηριότητας με τη φύση, τους κύκλους της και τα οικοσυστήματα της, διαρράγηκαν οριστικά kατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Αιτία ο ελαύνων «εκσυγχρονισμός» υποσχόμενος την ικανοποίηση των βασικών αναγκών ενός ταχέως αυξανόμενου πληθυσμού, μέσω του εκβιομηχανισμού της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της αλιείας, παράλληλα με την δραστική μετάλλαξη του τρόπου επεξεργασίας και διανομής των τροφίμων. Ο εκβιομηχανισμός της διατροφικής παραγωγής θεμελιώθηκε στην μηχανοποίηση, στην χρήση χημικών ουσιών με τη μορφή λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και στη γενετική επιλογή, με στόχο ποικιλίες ανθεκτικότερες και παραγωγικότερες, για να επιβληθεί γοργά σε χώρες με παράδοση – όπως εκείνες της Ευρώπης και της Αμερικής – με μία δυναμική ικανή να καταστείλει όλες τις αντιστάσεις. Η γεωργία μεταλλάχθηκε σε βιομηχανικό τομέα, δανειζόμενη από αυτόν την λογική της τυποποίησης, της ομογενοποίησης, της οικονομίας κλίμακας και της «ελαστικής» εργασίας του εργατικού δυναμικού της.

Στοπ στα αυγά από κλωβοστοιχίες στην Καλιφόρνια από το 2022

Υπερψηφίστηκε στην Καλιφόρνια νομοσχέδιο που προβλέπει την ολική απαγόρευση της διακίνησης των αυγών που προέρχονται από κλωβοστοιχίες από το 2022.

Το νομοσχέδιο κατατέθηκε από την διεθνή οργάνωση προστασίας των ζώων Human Society, με την υποστήριξη 600 κτηνιατρικών κλινικών και 100 αγροτικών παραγωγών της Καλιφόρνιας και προβλέπει τον ελάχιστο χώρο που απαιτεί η εκτροφή των ζώων, συμπεριλαμβανομένων των μοσχαριών, των χοίρων και των πουλερικών αυγοπαραγωγής. Παράλληλα, απαγορεύει την πώληση των προϊόντων τους στην περίπτωση που οι χώροι εκτροφής δεν ικανοποιούν τα κριτήρια που θεσπίζει.

Ο νόμος αποτελεί σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της υιοθέτησης αγροτικών πρακτικών πολύ πιο αποτελεσματικών τόσο από την σκοπιά της ευζωίας των ζώων εκτροφής όσο και από εκείνη της υγείας του καταναλωτή καθώς η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι η σαλμονέλα παρουσιάζεται πολύ λιγότερο σε ζώα ελεύθερης βοσκής.

Σημειωτέον ότι στην Ευρώπη αναμένεται από τον 1999 η εφαρμογή σχετικής απόφασης από όλα τα κράτη μέλη.

από: https://www.essereanimali.org, http://www.beppegrillo.it

«Πράσινη Μετάβαση»

Από την εποχή των οικονομικών κρίσεων στην εποχή ενός αειφόρου μέλλοντος

Η βαριά οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε βίαια με την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής, κερδοσκοπικής, φούσκας στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2008 και εξαπλώθηκε γοργά σε όλο τον κόσμο με την μορφή δραματικών επιπτώσεων στην πραγματική οικονομία, στο τραπεζικό σύστημα και στις επιχειρήσεις, στο εύρος της ύφεσης και στο ύψος της απασχόλησης. Η αντίδραση των χωρών που είχαν την δομική, την πολιτική και την οικονομική δυνατότητα, ήταν άμεση και επικεντρωμένη στους συμβατικούς στόχους της οικονομίας - βελτίωση ρευστότητας, κινητοποίηση των επενδύσεων, στήριξη των επιχειρήσεων, συγκράτηση της απασχόλησης - με αποτέλεσμα την προσωρινή αποσόβηση κινδύνων χρεωκοπίας.

Ο αντίκτυπος της οικονομικής κρίσης στην ήδη υπερχρεωμένη χώρα μας την καθήλωσε σε μία από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της, φέροντας στην επιφάνεια τα βαθιά αίτια μιας υποβόσκουσας, μακροχρόνιας και πολυδιάστατης, κρίσης χρεωκοπημένων πολιτικών σε όλα τα επίπεδα : άθλια οικονομική πολιτική μέσω συνεχών δανεισμών, παντελής απουσία κοινωνικού ελέγχου στα κέντρα λήψης αποφάσεων, διάχυση εύκολου, μη παραγωγικού, χρήματος, προαγωγή μιας διαρκώς διογκούμενης ζήτησης, συνεχής αύξηση της απόστασης μεταξύ εσόδων και εξόδων, συνεχής αύξηση του ελλείμματος και, κατ’επέκταση του δημόσιου χρέους και, στο βάθος, διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, ανίκανου πλέον του όποιου ανταγωνισμού.

Η επακόλουθη εκρηκτική κοινωνική κρίση ήταν αναπόφευκτη όπως αναπόφευκτη στάθηκε και η εξαΰλωση κάθε έννοιας περιβάλλοντος και περιβαλλοντικής πολιτικής : σε περιβάλλοντα χρεωκοπημένων πολιτικών και πολιτικής, η προσπάθεια διεξόδου από τις οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις χρεώνεται πάντα σε ότι πιο άμεσα και εύκολα μπορεί να εκμεταλλευθεί, στο περιβάλλον και στους φυσικούς και πολιτισμικούς του πόρους. Η απελπισμένη αναζήτηση λύσης στην πολλαπλή κρίση οδήγησε στην εύκολη διατήρηση προϋπαρχόντων περιβαλλοντοκτόνων βιομηχανικών δραστηριοτήτων και στη γοργή, αδιάκριτη και ολοκληρωτική, εκποίηση κοινών αγαθών και της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας, προς οικονομική «αξιοποίηση» : τερατώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα σε αιγιαλούς και δάση, κολοσσιαίοι βιομηχανικοί αιολικοί σταθμοί ακόμη και σε προστατευόμενες περιοχές, η μισή χώρα τεμαχισμένη σε εν δυνάμει πετρελαιοοικόπεδα, παθητική διατήρηση των ορυχείων της Χαλκιδικής, παθητική διατήρηση της τριτοκοσμικής χωροταξίας των ιχθυοκαλλιεργειών, παθητική διατήρηση ξεπερασμένων, βαθιά αντι-οικολογικών, δραστηριοτήτων όπως η βιομηχανία γούνας, κ.α.

Το «κλείσιμο» της πρώτης δεκαετίας της οικονομικής κρίσης ανέδειξε μεν τις καταστροφικές δομικές συνέπειες της αυτονόμησης του χρηματοπιστωτικού τομέα και της υιοθέτησης χρεωκοπημένων, δημαγωγικών και λαϊκίστικων πολιτικών, αλλά άφησε να διαφανούν και το πραγματικά της αίτια στα όρια του παρωχημένου μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθείται από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση, υψηλής εντροπίας, το οποίο βλέπει οικονομία, κοινωνία και περιβάλλον σε μία χαώδη και διαρκώς αλληλο-υπονομευόμενη σχέση, με τελικό χαμένο την ποιότητα ζωής. Τα ερωτήματα πολλά και αμείλικτα:

- Τι είναι σε θέση να ανατρέψει την κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική παρακμή που έχει επιφέρει η νέο-φιλελεύθερη οπτική και τα εργαλεία της, ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός και η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας;

- Ποιο το εργαλείο οριστικής απελευθέρωσης από την τραγική οικονομική ύφεση και τη σίγουρη οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφής των κοινωνιών;

Το κολαστήριο της ιχθυοκαλλιέργειας

Από έρευνα της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «Essere Animali» *

Η γνώση του τι συμβαίνει στις ιχθυοκαλλιέργειες είναι σημαντική καθόσον μπροστά σε ένα πιάτο με ψάρι μας έρχεται στο νου η ψαρόβαρκα και τα δίκτυα της στην μέση του πελάγους, αγνοώντας την προέλευση του ψαριού, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έφθασε στο πιάτο μας αλλά και τα «κρυφά» της ποιότητας του.

Η εκτροφή ψαριού ακολουθεί τις ίδιες λογικές και ενέχει τις ίδιες προβληματικές με την εντατική, βιομηχανική, εκτροφή των πουλερικών και των χοίρων, αλλά με μία μεγάλη διαφορά : δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας, νόμος σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης που να προστατεύει τα έμβια αυτού του είδους.

Η ιχθυοκαλλιέργεια αποτελεί τον τομέα της ζωοτεχνίας με την ταχύτερη ανάπτυξη. Το 1974 κάλυπτε ένα πενιχρό 7% της συνολικής ζήτησης ψαριού για να φθάσει το 39% το 2004 και το 51% σήμερα. Σε αυτή την ταχύτατη ανάπτυξη συνέδραμε η ραγδαία αύξηση ζήτησης και κατανάλωσης ψαριού σε παγκόσμιο επίπεδο - από τα 18 εκατομμύρια τόνους ετησίως το 1950 σε 104 εκατομμύρια τόνους το 2015 – με αποτέλεσμα την υπερεκμετάλλευση των ιχθυοαποθεμάτων που οδήγησε πολλά είδη στα όρια της εξαφάνισης και την αντικατάσταση τους, σε επίπεδο κατανάλωσης, με αντίστοιχα είδη εκτροφής – μόλις το 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι το 96% των μεσογειακών ειδών αποτελούν αντικείμενο υπερβολικής εκμετάλλευσης.

Το σοβαρότατο πρόβλημα της ραγδαίας αύξησης της ζήτησης και των επακόλουθων σοβαρών επιπτώσεων της στην θαλάσσια βιοποικιλότητα δεν αντιμετωπίστηκε μέσω της πρόσκλησης ορθολογικής μείωσης της κατανάλωσης αλλά με την δημιουργία της ιχθυοκαλλιέργειας έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα : κατασκευή τεράστιων δεξαμενών στην ξηρά, ή υπερμεγέθων κλουβιών στην θάλασσα, όπου αναπαράγονται και εκτρέφονται ψάρια. Πρόκειται για καθαρά εντατική, βιομηχανική, εκτροφή, ακόμη και με περισσότερα από 300.000 άτομα σε κάθε δεξαμενή ή κλουβί, σε περιβαλλοντικές συνθήκες που αγνοούν εμφανώς τις στοιχειώδεις συνθήκες ευζωίας τους. Έτσι, η επίλυση ενός προβλήματος γνήσια οικολογικού χαρακτήρα έγινε η αιτία δημιουργίας ενός άλλου, καθαρά ηθικού.

Πες μου τι ετικέτα έχεις να σου πω τι περιβάλλον θέλεις*

Ένα πλυντήριο, ένα ψυγείο ή μια τηλεόραση, φέρουν ετικέτα με την σήμανση της ενεργειακή τους απόδοσης και κατηγορίας σύμφωνα με οδηγία ΕΕ του 1992. Γιατί δεν γίνεται το ίδιο με το προιόντα του διατροφικού μας συστήματος το οποίο:

- απειλεί με εξαφάνιση γύρω στα 10.000 είδη,

- αποτελεί πηγή του 30% των αερίων θερμοκηπίου και,

- είναι υπεύθυνο για το 80% της ατμοσφαιρικής μόλυνσης από άζωτο και φώσφορο ;

Η οδηγία για τις ηλεκτρικά συσκευές είχε πράγματι εκπληκτικά αποτελέσματα. Το 75% των ψυγείων και των καταψυκτών κατηγοριοποιούνταν αρχικά ως χαμηλής ενεργειακής απόδοσης – κλάσεις από G α D – ενώ σήμερα το 98% παρουσιάζει κλάση Α++ ή ακόμη και Α+++. Με αυτό τον τρόπο, η ενεργειακή απόδοση των ηλεκτρικών συσκευών που φέρουν την ετικέτα αυξήθηκε, σε παγκόσμιο επίπεδο, 3 φορές ταχύτερα από εκείνα που δεν την φέρουν. Η επιβολή ενός παρόμοιου συστήματος στα είδη διατροφής θα μπορούσε να έχει ακόμη πιο επαναστατικά αποτελέσματα, με πρώτο τον δραστικό περιορισμό και την αντιστροφή της ραγδαίας υποβάθμισης του περιβάλλοντος και του πλανήτη.

Η κρίση απαιτεί αλλαγή οικονομικού παραδείγματος

Η Ευρώπη συνεχίζει στο έλεος της κρίσης που, ουσιαστικά, αποτελεί κρίση «οικονομικής ανάπτυξης». Οι οικονομολόγοι εργάζονται πυρετωδώς στο πεδίο της κατάθεσης προτάσεων στους πολιτικούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, καλούνται να τις μεταφράσουν σε πολιτικές τόνωσης της «ανάπτυξης», θέσεων εργασίας και, κατ’ακολουθία, ευημερίας. Κανείς τους όμως δεν λαμβάνει υπόψη ότι η «ανάπτυξη» στηρίχθηκε πάντα στην πρακτική της άγριας εκμετάλλευσης των πόρων, σε μια καταστροφική, μη βιώσιμη, πρακτική για ένα κόσμο εκθετικής δημογραφικής αύξησης και περιορισμένων πόρων. Γεννήθηκε έτσι η οπτική μιας άλλης οικονομίας, πέραν του αδιέξοδου πια δόγματος «εργασία-κεφάλαιο» και της καταστροφικής, παρωχημένης, έννοιας της οικονομικής ανάπτυξης…

--------------------------------------------

Ποια τα αίτια της ανικανότητας των πολιτικών των δυτικών χωρών να χαράξουν δρόμους επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνικής ανάπτυξης και της περιβαλλοντικής ισορροπίας; Για ποιο λόγο το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών γίνεται, επικίνδυνα, ολοένα και μεγαλύτερο;

H απάντηση δεν μπορεί να ανιχνευθεί παρά μόνο στην ανάλυση του ισχύοντος παραδείγματος πολιτικής και διαχείρισης των πόρων, ενός παρωχημένου παραδείγματος δύο αιώνων που τείνει πλέον στη δύση του. Πρόκειται για ένα παράδειγμα που εδράζει το ιδεολογικό του δόγμα στο διώνυμο «κεφάλαιο-εργασία», με το κεφάλαιο ως το μόνο ικανό να παραχθεί, σε όλες τις μορφές του, από την ανθρώπινη επιχειρηματικότητα.

Η αλλαγή προσέγγισης που επέβαλε η καλπάζουσα οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση των τελευταίων δεκαετιών – ή και το οικολογικό ζήτημα αν θέλουμε – έφερε στο προσκήνιο μία άλλη πολιτική, μίας άλλης οικονομίας, ενός δόγματος βασισμένου στο τριώνυμο «εργασία-«φυσικό κεφάλαιο»-«κεφάλαιο παραγόμενο από τον άνθρωπο». Ως «φυσικό κεφάλαιο» ορίστηκε το σύνολο των φυσικών συστημάτων – θάλασσες και ποτάμια, βουνά και λίμνες, δάση, χλωρίδα, πανίδα και χώρος – τα αγροτικά προιόντα, τα προιόντα αλιείας και συλλογής, αλλά και το σύνολο της πολιτισμικής κληρονομιάς. Γεννήθηκε έτσι η οπτική της αειφόρου βιωσιμότητας και, κατά συνέπεια, των οικολογικών οικονομικών.

«Πράσινη οικονομία» της «Πράσινης Μετάβασης»: 18 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στο πεδίο του αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής

Η εφαρμογή της Συμφωνίας για το Κλίμα, που υπογράφηκε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο 2015, θα μπορούσε να δημιουργήσει 18 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας σε όλο τον κόσμο. Το διαβεβαιώνει η Διεθνής Οργάνωσης Εργασίας – ILO στην πρόσφατη έκθεση «Εργασία και Κοινωνικές προβληματικές 2018: η πράσινη οικονομία δημιουργός θέσεων εργασίας». Σύμφωνα με την Έκθεση, η προσπάθεια μείωσης των εκπομπών CO2, με στόχο την μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη κατά 2^ο, θα μπορούσε να δημιουργήσει 24 εκατομμύρια νέων θέσεων έως το 2030 έναντι των 6 εκατομμυρίων που θα χαθούν.

«Στόχος μας», εξηγεί η Κάτεριν Σάτζετ, οικονομολόγος της Οργάνωσης και από τους κύριους συγγραφείς της Έκθεσης, «δεν είναι η ποσοτικοποίηση των μελλοντικών «πράσινων» θέσεων εργασίας αλλά η μελέτη του κέρδους και των απωλειών κάθε τομέα που εμπίπτει στην μετάβαση στην πράσινη οικονομία. Υπολογίζουμε ότι οι χαμένες θέσεις εργασίας θα αναπληρωθούν στο πολλαπλάσιο από νέες».

Οι άλλοι κόσμοι της ενέργειας

Δίπλα στον κόσμο των εξορύξεων, των Μανδραβέλληδων, των Σταθάκηδων, των πρωτο-βιομηχανικών διαδικασιών παραγωγής ενέργειας και της «αριστερής» και δεξιάς εγχώριας παρωχημένης κομματοκρατίας, που τις υποστηρίζουν, υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, άλλων διαδικασιών και άλλων πολιτικών οπτικών που τις προάγουν, προάγωντας έτσι συμμετοχή και περιβαλλοντική βιωσιμότητα.

-----------------------

του Μάνλιο ντι Στέφανο, Γενικού Γραμματέα Υπουργείου Εξωτερικών, από το «World Energy Leaders Summit»

Φαίνεται παράλογο αλλά, στον 21^ο αιώνα, το πεδίο στο οποίο η κοινωνία των πολιτών ζητά ολοένα και μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή είναι εκείνο της ενέργειας. Από καιρό, τα μεγάλα συστήματα παραγωγής ενέργειας ενσωματώνονται στο δίκτυο των καταναλωτών οι οποίοι από «consumers» μεταβάλλονται σε «prosumers», με λίγα λόγια εκτός από καταναλωτές γίνονται και παραγωγοί.

Αυτή η δραστική μεταστροφή - χάριν και της τεχνολογικής εξέλιξης που επιτρέπει πλέον να έχουμε οικιακούς μίνι ηλεκτρο-σταθμούς - αποτέλεσε την θρυαλλίδα έκρηξης μίας σειράς θετικών εξελίξεων.

1. Ο καταναλωτής δεν περιορίζεται πλέον στο ρόλο του ρυθμιστή της αγοράς. Όντας πλέον παραγωγός, αποφασίζει εκείνος και για το τι είναι καλύτερο για την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και, έτσι, είναι σε θέση να διαμορφώσει μία υγιή επιχειρηματικό ανταγωνισμό στο πεδίο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

2. Η υιοθέτηση των έξυπνων δικτύων, για την διαχείριση της αμφίδρομης ροής της ενέργειας, σπρώχνει τις επιχειρήσεις στο πεδίο της ολικής ψηφιοποίησης και στην καταλυτική βελτιστοποίηση τόσο της απόδοσης των δικτύων όσο της κατανάλωσης. Η ασφάλεια των δικτύων δεν είναι πια μηχανική αλλά ψηφιακή, γεγονός που οδηγεί στην ενσωμάτωση των συστημάτων σε νέες τεχνολογίες όπως το «blockchain».

Η νέα πραγματικότητα στη σφαίρα της ενέργειας μας φέρνει να μπορούμε πλέον να μιλάμε για την κατάργηση της μεσιτείας υπέρ της άμεσης συμμετοχής της κοινωνία των πολιτών.

Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις : Στα 2 δισ. ο προϋπολογισμός του Ευρωκοινοβουλίου

Το 2019 το Ευρωκοινοβούλιο θα κοστίσει στους ευρωπαίους πολίτες 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Παρά το «Brexit» και την έξοδο από το Ευρωκοινοβούλιο των βρετανών ευρωβουλευτών, το κόστος του θα σημειώσει μία αύξηση ως προς το 2018 της τάξης των 50 εκατομμυρίων : από τα 1,95 δισεκατομμύρια του 2018 θα φθάσει σχεδόν τα 2,00. Η αύξηση του κόστους του Ευρωκοινοβουλίου, σε ετήσια βάση, είναι προοδευτική και σταθερή. Το πρώτο έτος της παρούσας θητείας – το 2014 - ο προϋπολογισμός του ήταν της τάξης των 1.737 δισεκατομμυρίων. Στα 5 χρόνια από τότε έως σήμερα έφθασε τα 2 δισεκατομμύρια, αυξανόμενο με λίγα λόγια κατά 300 εκατομμύρια.

Οι σημαντικότεροι «κωδικοί» του προϋπολογισμού 2019 είναι οι εξής:

1. 70 εκατομμύρια για ιδρύματα και πολιτικά κόμματα.

2. 16 εκατομμύρια για τις συντάξεις των ευρωβουλευτών.

3. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια για ενοίκια από τα οποία 38,6 εκατομμύρια για την Ευρωβουλή και περισσότερα από 200 εκατομμύρια για την ενοικίαση ή αγορά ακινήτων στις Βρυξέλλες για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

4. 7,6 εκατομμύρια για την επίπλωση της Ευρωβουλής.

5. 4,1 εκατομμύρια για τα οχήματα στην διάθεση των ευρωβουλευτών.

«Άγριο Αιολικό» : «Βusiness» για την μαφία, καταστροφή για τα βουνά μας

του Φάμπιο Μπαλόκκο, Περιβαλλοντιστή και Δικηγόρου *

«Ποιανού είναι ο άνεμος; Όλων βέβαια. Φυσάει για εμένα, φυσάει για εσένα, είναι σαν το νερό, είναι όπως ο ήλιος. Θα μπορούσε κάποτε κάποιος από εμάς να ιδιοποιηθεί του ήλιου; Μεταξύ των πολλών κακοτυχιών του, ο Νότος έχει και μία μεγάλη τύχη: είναι πλούσιος σε ήλιο και πλούσιος σε άνεμο. Στην διάρκεια του περασμένου αιώνα ο άνεμος συμβόλιζε το ανακάτεμα των μαλλιών μας ενώ σήμερα είναι χρήσιμος για να παράγει ενέργεια. Παρόμοια και ο ήλιος. Γεννήθηκαν έτσι οι ανανεώσιμες, το φωτοβολταικό και το αιολικό. Θα μπορούσαν να ήταν ένα κοινό αγαθό και πλούτος όλων και για όλους; Φυσικά και ναι. Αντίθετα, με την συγκατάθεση θεσμών και θεσμικών, συμβιβασμένων εάν όχι διεφθαρμένων, οι λίγοι οικειοποιήθηκαν του ήλιου και του ανέμου και δημιούργησαν με αυτά «αγορά». Ο άνεμος φύσηξε μόνο σε λίγες και ορισμένες τσέπες. Και δεν υπάρχει «πύργος» που να μαζεύει άνεμο και επιφάνεια πυριτίου που να μαζεύει ήλιο δίχως την ανελλιπή παρέμβαση της δικαιοσύνης. Όλα «κλείνουν» δυστυχώς όπως πάντα.»

Αντονέλλο Καποράλε

-----------------------------------------

Μία από τις δηλώσεις του Βιττόριο Σκάρμπι που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής, την εποχή που ήταν δήμαρχος του Σαλέμι, στην Σικελία, είναι η εξής : «Εάν υπάρχει ακόμη η μαφία, υπάρχει σίγουρα στο πεδίο των εγκαταστάσεων εκμετάλλευσης της αιολικής ενέργειας».

Πριν από μερικά χρόνια – το 2009 – συνελήφθηκαν στην Ματζάρα ντελ Βάλλο, στην Σικελία, 8 άτομα που ήταν αναμεμειγμένα στο «business» ενός τοπικού αιολικού πάρκου. Μία έρευνα του Σάλβο Παλατσόλλο για το περιοδικό «L’Espresso», το 2013, έφερε στην επιφάνεια τις διασυνδέσεις του μαφιόζου μπος Ματτέο Μεσσίνα Ντενάρο με το «business» του αιολικού, ενώ τον περασμένο Μάρτιο κατέληξε στην φυλακή ο βασιλιάς του αιολικού, Βίτο Νικάστρι.

Όταν ασκούσα το επάγγελμα του δικηγόρου μου τηλεφώνησα μία ημέρα μία κυρία από την Σικελία που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της. Ήθελε να μου στείλει μία σειρά εγγράφων που αποδείκνυε την διασύνδεση του υπόκοσμου με το αιολικό. Δεν μου ξανατηλεφώνησε… Λες να την εξαφάνισαν;

Η μαύρη τους «ανάπτυξη»…

ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Συντονισμός Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης

Το τελευταίο διάστημα σχεδόν ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα και γενικότερα τα νότια Βαλκάνια αποτελούν πεδίο υλοποίησης μεγάλων επιχειρηματικών σχεδίων με σκοπό την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και του φυσικού περιβάλλοντος. Τα σχέδια αυτά διαφημίζονται ως σημαντικότατα επενδυτικά εγχειρήματα διεθνούς βεληνεκούς, στρατηγικής σημασίας για την εθνική οικονομία.

Ως αντικείμενο τους έχουν τις έρευνες για εκμετάλλευση ορυκτών ενεργειακών αποθεμάτων, την παραγωγή για κατασκευή δικτύων μεταφοράς ενέργειας και για δημιουργία μεταλλευτικών μονάδων εξόρυξης και επεξεργασίας χρυσού. Παράλληλα με την διέλευση του αγωγού μεταφοράς αερίου ΤΑΡ, έχει ήδη αποφασιστεί η κατασκευή ακόμη δύο ομοειδών αγωγών με παράλληλη όδευση, νέες αιτήσεις έρευνας και εξόρυξης πολύτιμων μετάλλων στη Θράκη έχουν ήδη κατατεθεί και δρομολογούνται οι σχετικές άδειες, στο νησί της Θάσου αποχαρακτηρίζονται μεγάλες εκτάσεις ώστε επιτραπεί η εξόρυξη μαρμάρου.

Είναι προφανές πως ολόκληρη η περιοχή μας σχεδιάζεται να μετατραπεί σε ζώνη υψηλής βιομηχανικής όχλησης, σε μια απέραντη χαβούζα, με ανήκεστες συνέπειες για το φυσικό περιβάλλον, τον κοινωνικό ιστό και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτές. Πολυεθνικές επιχειρήσεις σε συνεργασία με το ντόπιο κεφάλαιο επιχειρούν να απομυζήσουν κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο προσφέροντας δήθεν προοπτικές ανάπτυξης και απασχόλησης στην ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και την ανεργία.