Ιερακοθηρία *

Την εποχή της πολυσυζητημένης αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος και της επακόλουθης αναζήτησης ενός άλλου πολιτιστικού παραδείγματος, ως αναγκαίων συνθηκών για την επανόρθωση των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών που απαιτεί η προστασία του πλανήτη, παρωχημένες πολιτικές επαναφέρουν στο προσκήνιο πρακτικές άλλων εποχών, που αναπτύσσονται στο περιθώριο ενός επικίνδυνου, εκλεκτικού και βλαπτικού ανθρωποκεντρισμού

Μολονότι προωθείται από ορισμένους κύκλους ώστε να μετεξελιχθεί από πρακτική περιθωρίου σε διαδεδομένη μόδα, η ιερακοθηρία - κυνήγι με γεράκι ή άλλα αρπακτικά και σε συνδυασμό με την χρήση κυνηγετικών σκύλων - χαρακτηρίζεται επιστημονικά ως παρωχημένη και αντι-εκπαιδευτική πρακτική. Πέρα από το κυνήγι με χρήση αρπακτικών, η πρακτική αυτή συμπεριλαμβάνει την εκτροφή τους σε αιχμαλωσία ενώ «κοσμεί» τον αντι-οικολογικό της κύκλο με επιδείξεις ή και παραστάσεις των αιχμάλωτων ζώων, οι οποίες παρουσιάζονται και ως «εκπαιδευτικές» ή και «διδακτικές».

Η ιερακοθηρία αποτελεί αφύσικη όσο και βλαπτική πρακτική τόσο και για τα ίδια τα χρησιμοποιούμενα αρπακτικά όσο και για τη φύση.

- Τα αρπακτικά που χρησιμοποιούνται εκτρέφονται από μικρά για αυτό τον σκοπό και o πληθυσμός τους ανανεώνεται πολύ συχνά με αρπαγή νεοσσών από την άγρια φύση, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς τους.

- Tο αρπακτικό δεν γνωρίζει φυσικά τους νόμους και, έτσι, μπορεί να θηρεύσει ακόμα και προστατευόμενα είδη με σοβαρές επιπτώσεις στην βιοποικιλότητα και στο οικοσύστημα.

- Η αφύσικη παρουσία αρπακτικών, σε αριθμούς και συμπεριφορές που δεν έχουν σχέση με την ισορροπία του οικοσυστήματος και, κατά κανόνα, σε συνδυασμό με την χρήση κυνηγετικού σκύλου προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και όχληση στους πληθυσμούς αγρίων ειδών.

- Δίπλα στη «νόμιμη» εκτροφή των αρπακτικών, ευνοείται η ανάπτυξη μιας «μαύρης αγοράς» που τροφοδοτείται από τη λαθροθηρία και την αρπαγή και παράνομη διακίνηση σπάνιων ειδών.

Από την σκοπιά του δήθεν «εκπαιδευτικού» ή και «διδακτικού» χαρακτήρα των επιδείξεων ή και παραστάσεων με χρήση αρπακτικών, τα λόγια εξαντλούνται μπροστά στην ογκώδη επιστημονική τεκμηρίωση και στη σοφή προνοητικότητα του νόμου. Οι παραστάσεις, οι επιδείξεις και η χρήση ζώων που έχουν αιχμαλωτιστεί και «υποταχθεί», ώστε να αποκτήσουν τεχνηέντως μια άλλη, αλλοιωμένη, συμπεριφορά ως προς την φυσική τους, αποτελούν απεχθείς αντι-ηθολογικές πρακτικές που έχουν καταδικαστεί σε πολλαπλά θεσμικά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ. Η αιχμαλωσία συνιστά μορφή βίας και παραβίασης της φυσικής και διανοητικής ακεραιότητας των ζώων και οι παραστάσεις με τη χρήση τους σκανδαλώδεις μορφές διαστροφής. Αποτελούν όχημα διαπαιδαγώγησης στον μη σεβασμό στα έμβια, οδηγούν στην μη συνειδητοποίηση των μηνυμάτων βάσανου και εμποδίζουν την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης καθόσον προκαλούν μία ανάρμοστη, χαρωπή και διασκεδαστική αντίδραση στο βάσανο, στη τιμωρία, στο πόνο και στην αδικία. Τίποτα απ’ ότι επιδεικνύεται σε αυτά τα ζώα δεν έχει το οτιδήποτε από την πραγματική τους φύση. Η φύση των ζώων μπορεί να εκτιμηθεί μόνο μέσω ντοκιμαντέρ γυρισμένων στο φυσικό τους περιβάλλον ή και μέσω της επιτόπιας παρατήρησης στο πλαίσιο της εκτέλεσης των λειτουργιών τους για επιβίωση.

Κάθε αναφορά στα γνωστά, περί ιστορικότητας, παράδοσης, ή και περί «παγκόσμιας κληρονομιάς» σχετικά με την δήθεν αξία της ιερακοθηρίας και του κόσμου της, δεν έχει σήμερα κανένα απολύτως νόημα. Η σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος προβάλλεται πλέον στην σφαίρα της επείγουσας αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος, της οικολογικής μετάβασης και της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος, ως αναγκαίες συνθήκες επανόρθωσης των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών και, κατά συνέπεια, της επιβίωσης του πλανήτη. Από αυτή την άποψη, η διατήρηση και η προστασία της βιοποικιλότητας και, επακόλουθα, η προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, αποκτούν μία άλλη, θεμελιώδη, σημασία που βλέπει την ιερακοθηρία - και τα περί αυτής - μόνο ως «παγκόσμια κληρονομιά» μουσειακής αξίας.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤOY ΔΕΛΦΙΝΙOY – BEHIND THE DOLPHIN’S SMILE

«Πίσω από το χαμόγελο των δελφινιών υπάρχει πείνα και απελπισία… Οι παραστάσεις δελφινιών αποτελούν σκανδαλώδεις μορφές διαστροφής… Η αιχμαλωσία αποτελεί μορφή βίας και παραβίασης της φυσικής και διανοητικής ακεραιότητας…».

Συνέντευξη με τον Ric O’Barry

Dolphin Project
https://www.dolphinproject.com
#DolphinProject#OpSeaWorld#CetaceanRights

Από το Ελσίνκι στην Ιταλική Βουλή και στο νόμο Ρουαγιάλ : 10 χρόνια μεταστροφής στο θέμα της αιχμαλωσίας των κητωδών

Από την Συνδιάσκεψη του Ελσίνκι του 2010 και την πρόταση νόμου της Ιταλικής Βουλής το 2013, έως και τα νομοθετικά μέτρα της Γαλλίας το 2017, η τελευταία 10ετία σημειώνει σταθερά την συνολική μεταστροφή της παγκόσμιας κοινότητας στο πεδίο των δικαιωμάτων των κητωδών και της ανάγκης οριστικής απαγόρευσης της αιχμαλωσίας τους. Σε αυτό το περιβάλλον η χώρα μας παραμένει, ξέμακρη, να επιμένει σε απεχθείς - αντιεπιστημονικές και αντι-ηθολογικές - πρακτικές άλλων εποχών, με την λιγότερο ή περισσότερο κρυφή στήριξη ενός ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού διαλογής. Αυτού που εργάζεται αδιάλειπτα για να την οδηγήσει στα όρια ενός θλιβερού πολιτιστικού περιθωρίου.

1.

Γύρω στα τέλη του Μαΐου 2010, η Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο της Επιστήμης οργανώνει μια μεγαλειώδη Συνδιάσκεψη στο Ελσίνκι με θέμα τα Δικαιώματα των Κητωδών, με την αιγίδα του τοπικού Πανεπιστημίου. Με το πέρας της Συνδιάσκεψης, οι συμμετέχοντες  - φιλόσοφοι, περιβαλλοντιστές και μπιχεβιοριστές - συνυπογράφουν την «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Κητωδών» και την θέτουν στον δημόσιο διάλογο για υποστήριξη.

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Κητωδών

Ελσίνκι, 22 Μαΐου 2010

- Βάσει της αρχής της ίσης μεταχείρισης όλων των προσώπων.

- Αναγνωρίζοντας ότι η επιστημονική έρευνα μας προσφέρει πλέον τις γνώσεις γύρω από την πολυπλοκότητα της σκέψης, των κοινωνιών και του πολιτισμού των κητωδών.

- Λαμβάνοντας υπόψη ότι η προοδευτική εμβάθυνση του διεθνούς δικαίου καταδεικνύει σήμερα το δικαίωμα στη ζωή των κητωδών.

Η ηθική της πολιτικής μας...

Το τέλος της τετραετίας και της παρούσας διακυβέρνησης βρίσκει οριστικά χαμένη κάθε «ΕΛΠΙΔΑ» δημιουργίας μιας άλλης κοινωνίας και μιας άλλης σχέσης της με την οικονομία και το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, σε θέση να δημιουργήσει την πολυπόθητη αειφορία, με λίγα λόγια μια διάχυτη βιώσιμη ευημερία – μέσω της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, οικονομίας και περιβάλλοντος - μακρόχρονης οπτικής.

του Γιώργου Δημητρίου
Dr. Αρχιτέκτονα
Μέλους της Ομάδας Οικολογικού Ακτιβισμού
«Πράσινοι Γρύλοι» *

Βασική αιτία η διαχρονική βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης – ή η καταστροφική έλλειψη αντιστοιχίας μεταξύ των κοινωνικών και περιβαλλοντικών δυναμικών του χώρου και της θεσμικής τους εκπροσώπησης - που οδήγησε πρώτα στο σημερινό εκμηδενισμό κάθε οράματος και έπειτα στην υποκατάσταση της απαραίτητης αειφόρου ανασυγκρότησης της πτωχυμένης πλέον χώρας με μια «τυφλή», φτηνή και καταστροφική, εκποίηση του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις μελλοντικές γενιές. Από τον προγραμματισμό των εξορύξεων υδρογονανθράκων σε όλη τη χώρα και την αδειοδότηση γιγαντιαίων ξενοδοχειακών μονάδων σε δάση, αιγιαλούς και τοπία ιδιαίτερου κάλλους, έως την άκριτη εγκατάσταση αιολικών «όπου φυσάει ο άνεμος», τη παράταση της χρήσης επικίνδυνων ζιζανιοκτόνων και την βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων των ζώων, στην προσπάθεια ενίσχυσης της εντατικής ζωοτεχνίας, η εγχώρια πολιτική απέδειξε πλέον ξεκάθαρα την ολική της αποξένωση από κάθε ιδέα αειφορίας, από την κοινωνία, τις ανάγκες της και τους προβληματισμούς της και, εν τέλει, από την αναμφισβήτητη υποχρέωση να υπηρετεί το αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας σε ένα αειφόρο μέλλον.

7 πολιτικές «Οικολογικής Μετάβασης» στην Κυκλική Οικονομία *

Η Κυκλική Οικονομία αποτελεί προβολή του παραγωγικού κύκλου στο πεδίο μιας αυτό-τροφοδοτούμενης οικονομίας ροής υλικών, έτσι ώστε οι χρησιμοποιούμενοι φυσικοί-βιολογικοί πόροι να επανέρχονται στην βιόσφαιρα μετά την χρήση τους ενώ οι τεχνικοί πόροι να επαναχρησιμοποιούνται χωρίς να επανέρχονται στην βιόφαιρα.

Η ανάκτηση πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο έχει σχεδόν τριπλασιαστεί από το 1970 έως σήμερα, από τους 26,7 στους 84,4 δις. τόνους ετησίως. Με την τρέχουσα τάση υπολογίζεται ότι η κατανάλωση πόρων θα διπλασιαστεί περαιτέρω έως το 2050, σε ποσότητες της τάξης των 170-184 δις. τόνων ετησίως.

Αν στα 84,4 δις. τόνους των πόρων που ανακτώνται ετησίως σήμερα προσθέσουμε τα 8,4 δις. τόνους των πόρων που ανακτώνται από την ανακύκλωση, η ετήσια κατανάλωση πόρων ανέρχεται σε 92,2 δις. τόνους. Από αυτούς, οι 37,8 δις. τόνοι αφορούν υλικά δόμησης, οι 27,8 βιομάζα της διατροφικής αλυσίδας και άλλες χρήσεις, οι 16,5 ορυκτά καύσιμα και οι 9,5 ορυκτά για παραγωγή μετάλλων. Αυτή η τεράστια ποσότητα πόρων δημιουργεί γύρω στους 19,4 δις. τόνους απόβλητων από τους οποίους ανακυκλώνονται μόνο οι 8,4 δισ. τόνοι, με λίγα λόγια μόνο το 9,1% των χρησιμοποιούμενων πόρων.

Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν εμφανώς την μη βιωσιμότητα του γραμμικού μοντέλου της συμβατικής οικονομίας την ίδια στιγμή που καθιστούν αναγκαία την μετάβαση σε ένα κυκλικό μοντέλο σε θέση να μειώσει δραστικά την ανάκτηση πόρων και να διασφαλίσει στους ανακτώμενους τον μεγαλύτερο δυνατό κύκλο ζωής. Πρόκειται για μία διαδικασία μετάβασης ιδιαίτερα απαιτητική. Η μετάβαση της παγκόσμιας οικονομίας στη σφαίρα της κυκλικότητας απαιτεί πολλά περισσότερα από την μόνη, έστω και δραστική, ενίσχυση της ανακύκλωσης των απόβλητων.

Η περιφερειακή αυτονομία ως προϋπόθεση της «Οικολογικής Μετάβασης»

Οι απαιτήσεις μιας «ανάπτυξης» που δεν υπονομεύει τις περιβαλλοντικές ισορροπίες επιβάλλουν την άσκηση των πολιτικών στην κλίμακα των Περιφερειών, ως πεδίων δυνατής ταύτισης οικοσυστημάτων και κοινοτήτων, και όχι στην «τεχνητή» κλίμακα των κρατών-εθνών 

Η έννοια της βιωσιμότητας ωρίμασε κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’80, πρώτα σε επίπεδο επιστημονικού περιβάλλοντος και στην συνέχεια στο πλαίσιο των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Προηγήθηκε ο δημόσιος διάλογος γύρω από «τα όρια της ανάπτυξης» - που πρωτοδιατυπώθηκαν στο περίφημο δοκίμιο των Μίντοους - και στη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον του 1972. Πρόκειται για πρωτοβουλίες που πυροδότησαν την αμφισβήτηση της απεριόριστης ανάπτυξης, δεδομένης της διαρκώς διευρυνόμενης μείωσης των φυσικών πόρων. Έως τότε, η διαθεσιμότητα των φυσικών πόρων θεωρείτο απεριόριστη από μέρους μιας οικονομικής επιστήμης που τους απέδιδε μηδενική αξία. Από τότε, οι φυσικοί πόροι αναδείχθηκαν περιορισμένοι ή εξαντλημένοι και, ενίοτε, σπανιότητες.

Μέχρι τότε, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις ενεργούσαν με όρους απασχόλησης, ατομικού εισοδήματος, ΑΕΠ και επενδύσεων, μη αναφερόμενοι στον ενεργητικό και στον παθητικό «εθνικό λογαριασμό» με όρους φυσικού περιβάλλοντος, πολιτισμικών πόρων και, συνολικά, ποιότητα ζωής. Από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, οι πολιτικές άρχισαν μεν να λαμβάνουν υπόψη τις αξίες του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς αλλά μόνο ως «εξωτερικεύσεις» ή «περιοριστικούς παράγοντες», δίχως καμία προσπάθεια ανάδειξης τους σε σκοπό. Με απαρχή εκείνη την περίοδο, η έννοια των «ορίων της ανάπτυξης» εμβαθύνεται και ριζοσπαστικοποιείται και η «βιωσιμότητα» χάνει την «ανάπτυξη», πολιτικοποιείται, ενσωματώνεται στο οικολογικό ζήτημα και κερδίζει την ευημερία. 

Διακήρυξη συγκρότησης Περιφερειακής Παράταξης Αττικής

Για ένα μοντέλο Αειφόρου Περιφερειακής Ενότητας, Αυτόνομης, «Οικονομικής», Αλληλέγγυας, Συμμετοχικής, Αυτοβιώσιμης

40 χρόνια μετά την έναρξη της διαδικασίας διαμόρφωσης της σύγχρονης Περιφέρειας, και της αμφισβήτησης της έννοιας της «ανάπτυξης», η Ευρωπαϊκή Περιφέρεια προβάλλεται πλέον ως «πολιτικός πρωταγωνιστής» και «πρωταγωνιστής πολιτικών» αναφορικά με την διαδρομή προς την «Οικολογική Μετάβαση», ως οικονομικός πρωταγωνιστής της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας αλλά και ως ενεργό υποκείμενο των πολιτικών βιώσιμης ευημερίας και πρωταγωνιστής της γεωπολιτικής σκηνής.

Κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση η Περιφέρεια αποτελεί τον κύριο υποκείμενο ανάθεσης των πολιτικών βιώσιμης ευημερίας σε επίπεδο τοπικής κλίμακας. Όχι τυχαία, το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο διαμορφώνεται πλέον στην κατεύθυνση της μεταβίβασης των εξουσιών από το κέντρο στις Περιφέρειες και στις περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Η Περιφέρεια δεν θεωρείται ως το απλό υπόβαθρο επεμβάσεων και παρεμβάσεων αλλά ως κύριος χώρος και ενεργός πρωταγωνιστής της χειροπιαστής διασφάλισης ενός αειφόρου μέλλοντος. Σε αυτό το πλαίσιο, ελπιδοφόρας διαδρομής, η Ελληνική Περιφέρεια παραμένει, δυστυχώς, ο θλιβερός κομπάρσος, τόσο στο επίπεδο της αναγκαίας πλέον αυτονομίας – δομής, αρμοδιοτήτων, πολιτικής και λειτουργίας - όσο και στο επίπεδο των πολιτικών της, κυρίως ως προς την απαιτούμενη οικολογική μεταστροφή, την βιώσιμη ευημερία και, εν τέλει, την υψηλή ποιότητα ζωής. 

Παρά τις προσπάθειες που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’80 και άρχισαν να υλοποιούνται στις αρχές του ’90, η έννοια της Περιφέρειας παραμένει σχεδόν ανεξερεύνητη στη χώρα μας. Ταυτίζεται ως επί το πλείστον με εκείνη μιας αποκεντρωμένης διοικητικής υπηρεσίας και «τμήμα της επικράτειας εντός του οποίου ασκείται η αποφασιστική και συντονιστική αρμοδιότητα του Κράτους».

Η κεντρική διακυβέρνηση παραμένει το επιτελικό στρατηγείο με συντονιστικό, παρεμβατικό και ελεγκτικό ρόλο ως προς την λειτουργία της Περιφέρειας η οποία, ουσιαστικά, αποτελεί εκτελεστικό της όργανο, με ελάχιστα – ή και ανύπαρκτα - περιθώρια διοικητικής, οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας. Οι προβλεπόμενες από το Σύνταγμα «αποφασιστικές αρμοδιότητες για την εκπλήρωση του σκοπού της τοπικής ανάπτυξης» αποτελούν ακόμη «γράμμα κενό περιεχομένου» και η περιφερειοποίηση, η περιφερειακότητα, ο περιφερισμός και οι πολιτικές που προϋποθέτουν και προάγουν, θέματα ανάλυσης φιλολογικής βραδιάς. «Πρακτική συνέπεια του τρόπου σχεδιασμού και λειτουργίας του όλου οργανικού μορφώματος της κρατικής διοίκησης – κεντρικής, περιφερειακής και τοπικής – είναι η κρίση αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας που διέρχεται σταδιακά, όλα τα επίπεδα αλλά και κάθε ένα ξεχωριστά… ». υπογραμμίζει πραγματεία επί του συγκεκριμένου θέματος. «… Η διοίκηση τότε, και οι διαιρέσεις της από μοχλοί και όπλα ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού μετατρέπονται σε εμπόδια και μέσα καθυστέρησης ή και οπισθοδρόμησης…». Αυτή ακριβώς είναι και η περίπτωση της Ελληνικής Περιφέρειας που τροφοδοτεί μία βαθιά «κρίση αντιπροσώπευσης», ή καταστροφικής έλλειψης αντιστοιχίας μεταξύ των κοινωνικών και περιβαλλοντικών δυναμικών του χώρου και της θέλησης ή και ικανότητας εκπροσώπησης τους από την θεσμική πολιτική.

Ως εκ τούτου

Εμείς, αδέσμευτοι ενεργοί πολίτες, φορείς και συλλογικότητες, της οικολογίας και της οικολογικής οπτικής, της συμμετοχικότητας και της περιεκτικής δημοκρατίας, της διαγεννεακής - κοινωνικής και περιβαλλοντικής - υπευθυνότητας και δικαιοσύνης, του αποκεντρωτισμού, της αξίας της τοπικότητας και της οικονομίας των συλλογικών αγαθών, αντίθετοι στην επικυριαρχία του οικονομισμού, του συγκεντρωτισμού και της αποκλειστικής δημοκρατίας, στην οπτική της «επιβολής» του τεχνητού στο φυσικό και του υλικού στο αξιακό, της αναγωγής της πραγματικότητας σε «νεκρή φύση» - παρατηρήσιμης «απέξω» και από μακριά - της περιβαλλοντικής καταβαράθρωσης και της νεκρής ιδεολογίας της «συνεχούς ανάπτυξης».

κρίνουμε περισσότερο από αναγκαίο

την αναδιατύπωση της έννοιας, της δομής, των αρμοδιοτήτων και της λειτουργίας της Ελληνικής Περιφέρειας, στα χνάρια του σύγχρονου προφίλ της Ευρωπαικής Περιφέρειας, σύμφωνα με τις νεώτερες οπτικές περί περιφερειοποίησης, περιφεριακότητας και περιφερισμού και στην κατεύθυνση της «Οικολογικής Μετάβασης», για την δημιουργία ενός νέου θεσμικού μοντέλου οικολογίας της αυτοδιοίκησης, αυτόνομου και «οικονομικού», αλληλέγγυου, συμμετοχικού, και εν δυνάμει αυτό-βιώσιμου, του μόνου ικανού να διασφαλίσει βιώσιμη ευημερία σε περιβάλλον τριπλής, οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής, κρίσης.

Εμείς, αδέσμευτοι ενεργοί πολίτες, φορείς και συλλογικότητες, της οικολογίας και της οικολογικής οπτικής, αποφασίζουμε την σύσταση της «Οικολογικής Συμμαχίας», «ανοικτής» Περιφερειακής Παράταξης, με στόχο την συστηματική παρέμβαση στα περιφερειακά δρώμενα, την άμεση κατάρτιση ψηφοδελτίου για τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαίου 2019 για την Περιφέρεια Αττικής και την συστηματική προσπάθεια επίτευξης των παραπάνω. 

«Η μετα-αναπτυξιακή κατάσταση, την οποία έφερε η οικονομική κρίση, επιβάλλει ριζική αλλαγή στρατηγικών οπτικών με αφετηρία αυτό το οποίο μας είναι πλησιέστερο: τον τόπο στον οποίο ζούμε και από τον οποίο, παράδοξα, βρισκόμαστε ολοένα και πιο αποξενωμένοι…», υπογράμμιζε προ καιρού ο Αλμπέρτο Μανιάγκι. «Η υπαρξιακή μας διάσταση βρίσκεται πλέον σε προχωρημένο στάδιο «από-τοπικοποίησης». Χάνουμε διαρκώς σημαντικά κομμάτια των υλικών και συμβολικών της δομών, ενώ το μόνο αυθεντικά συνεργικό έργο τέχνης, το οποίο είναι ο χώρος - προϊόν ζωντανού διαλόγου μεταξύ φύσης και κουλτούρας – υποβάλλεται σε μία συστηματική ερήμωση, μεταβαλλόμενο σε άμορφο υπόβαθρο «έργων» και λειτουργικών αναγκών εάν όχι και σε συλλέκτη δηλητηρίων. Αποτελεί πλέον ανάγκη ο επανασχεδιασμός του χώρου από την οπτική της από-αναπτυξιακής αυτοβιωσιμότητας, τώρα που η γιγάντωση του «ελλείμματος» έχει εστιάσει, καλύτερα από ποτέ, την επερχόμενη καταστροφή. Την απαραίτητη προϋπόθεση συνιστά η σφυρηλάτηση μιας «συνείδησης του τόπου και της τοπικότητας» - της γειτονιάς, του δήμου, της πόλης, του τοπίου, της βιο-περιοχής - με στόχο της διαφύλαξη των κοινών αγαθών, των αστικών, περιαστικών και αγροτικών τοπίων, της τοπικής παραγωγής, της τοπικής κουλτούρας και της τοπικής γνώσης, στα πλαίσια ενός κοινού ορίζοντα συμμετοχικότητας και αλληλεγγύης». Σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί και η σύσταση της «ανοικτής» Περιφερειακής Παράταξης, «Οικολογική Συμμαχία», με πρώτο βήμα την προσπάθεια μεταστροφής της Περιφέρειας και της Περιφέρειας Αττικής.

Στην πορεία προς τις εκλογές και μέχρι την ημερομηνία ανακήρυξης των συνδυασμών, η Περιφερειακή Παράταξη απευθύνει πρόσκληση προγραμματικής σύγκλισης προς άλλες οικολογικές και αυτοδιοικητικές δυνάμεις της Περιφέρειας Αττικής, όπως και προς κινήσεις πολιτών και συλλογικότητες κοινωνικού, οικολογικού και πολιτιστικού χαρακτήρα.

Φίλιππος Δραγούμης
Γιώργος Δημητρίου
Ευάγγελος Σπινθάκης
Ροδούλα Κωνσταντινίδου
Ιάσων Χανδρινός
Βασίλης Ζομπανάκης
Άγγελος Τρωιάνος
Δημήτρης Θεοδοσόπουλος
Μαργαρίτα Σπηλιοπούλου
Γιώργος Πασχαλίδης
Αλέξανδρος Παγουλάτος
Νίκος Τσάμης
Μιχάλης Βώκος
Χαρίκλεια Χάρις
Οδυσσέας Ρομπάκης
Τριαντάφυλλος Σουργιαδάκης
Αλέξανδρος Αργυρόπουλος
Αλέξανδρος Γερασιμίδης
Παναγιώτης Γιολδασέας
Άγγελος Σπυρόπουλος
Ιωάννα Περαντινού
Γιάννης Νέστορας
Ελένη Αλεξοπούλου
Κώστας Καραβασίλης
Δώρα Ιππίκογλου

Φραγκίσκα Ροδίτου

Δημήτρης Κιμουλιάτης

Κατερίνα Αγλαμίση

Στέλιος Παναγιωτίδης

Στέλιος Αγγελής

Με την στήριξη : 

Ομάδα Οικολογικού Ακτιβισμού «Πράσινοι Γρύλοι» 

Ενιαίο Οικολογικό Κέντρο Μεσογείων & Μεταμόρφωσης 

Δίκτυο Δημοτικών Παρατάξεων «Πράσινο – Για την Οικολογία» 

Ελληνικό Δίκτυο για την Αποανάπτυξη 

Μικρογεωγραφίες 

Αθήνα, Φεβρουάριος 2019

Οικολογική Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής

contact@oikologiki.symmaxia.gr

-----------------------------