του
Φάμπιο Μπαλόκκο, Περιβαλλοντιστή και Δικηγόρου *
«Ποιανού είναι ο άνεμος; Όλων βέβαια. Φυσάει για
εμένα, φυσάει για εσένα, είναι σαν το νερό, είναι όπως ο ήλιος. Θα μπορούσε κάποτε
κάποιος από εμάς να ιδιοποιηθεί του ήλιου; Μεταξύ των πολλών κακοτυχιών του, ο
Νότος έχει και μία μεγάλη τύχη: είναι πλούσιος σε ήλιο και πλούσιος σε άνεμο.
Στην διάρκεια του περασμένου αιώνα ο άνεμος συμβόλιζε το ανακάτεμα των μαλλιών μας
ενώ σήμερα είναι χρήσιμος για να παράγει ενέργεια. Παρόμοια και ο ήλιος. Γεννήθηκαν
έτσι οι ανανεώσιμες, το φωτοβολταικό και το αιολικό. Θα μπορούσαν να ήταν ένα
κοινό αγαθό και πλούτος όλων και για όλους; Φυσικά και ναι. Αντίθετα, με την
συγκατάθεση θεσμών και θεσμικών, συμβιβασμένων εάν όχι διεφθαρμένων, οι λίγοι οικειοποιήθηκαν
του ήλιου και του ανέμου και δημιούργησαν με αυτά «αγορά». Ο άνεμος φύσηξε μόνο
σε λίγες και ορισμένες τσέπες. Και δεν υπάρχει «πύργος» που να μαζεύει άνεμο
και επιφάνεια πυριτίου που να μαζεύει ήλιο δίχως την ανελλιπή παρέμβαση της δικαιοσύνης.
Όλα «κλείνουν» δυστυχώς όπως πάντα.»
Αντονέλλο
Καποράλε
-----------------------------------------
Μία
από τις δηλώσεις του Βιττόριο Σκάρμπι
που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής, την εποχή που ήταν δήμαρχος του Σαλέμι, στην Σικελία, είναι η εξής : «Εάν
υπάρχει ακόμη η μαφία, υπάρχει σίγουρα στο πεδίο των εγκαταστάσεων
εκμετάλλευσης της αιολικής ενέργειας».
Πριν
από μερικά χρόνια – το 2009 –
συνελήφθηκαν στην Ματζάρα ντελ Βάλλο,
στην Σικελία, 8 άτομα που ήταν αναμεμειγμένα
στο «business» ενός
τοπικού αιολικού πάρκου. Μία έρευνα του Σάλβο
Παλατσόλλο για το περιοδικό «L’Espresso», το
2013, έφερε στην επιφάνεια τις διασυνδέσεις
του μαφιόζου μπος Ματτέο Μεσσίνα Ντενάρο
με το «business» του
αιολικού, ενώ τον περασμένο Μάρτιο κατέληξε
στην φυλακή ο βασιλιάς του αιολικού, Βίτο
Νικάστρι.
Όταν
ασκούσα το επάγγελμα του δικηγόρου μου τηλεφώνησα μία ημέρα μία κυρία από την Σικελία που θέλησε να διατηρήσει την
ανωνυμία της. Ήθελε να μου στείλει μία σειρά εγγράφων που αποδείκνυε την
διασύνδεση του υπόκοσμου με το αιολικό. Δεν μου ξανατηλεφώνησε… Λες να
την εξαφάνισαν;
Τα
αιολικά πάρκα είναι ένα τεράστιο «business» : κίνητρα για την κατασκευή
πανάκριβων εγκαταστάσεων και, στην συνέχεια, ενέργεια που πουλιέται πανάκριβα.
Και όσο πιο μεγάλες είναι οι ανεμογεννήτριες
τόσο πιο χοντρό είναι το «business».
Κατασκευάζονται και, έπειτα, εάν η παραγωγή είναι ικανοποιητική έχει καλώς,
αλλιώς τα παρατάν δίχως κανένα πρόβλημα. Το γεγονός δε ότι τα έχουν βαπτίσει «πάρκα» επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι
έννοιες που σχετίζονται με το περιβάλλον
χρησιμοποιούνται άσκοπα και ανεπίκαιρα αλλά όχι τυχαία.
Για
να μπορέσουν να αναπτύξουν όλο το δυναμικό τους, οι ανεμογεννήτριες πρέπει να τοποθετούνται σε περιοχές με την
μεγαλύτερη δυνατή ένταση και διάρκεια ανέμου με πρώτες τις κορυφογραμμές. Το αποτέλεσμα είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός κορυφογραμμών μας – και ειδικότερα των
κεντρικών και νότιων Απεννίνων –
είδε να αναπτύσσονται από το τίποτε τέρατα με ύψος από 25 έως και 100 μέτρα.
Μοιάζει σαν, ξαφνικά, να γέμισαν οι κορυφογραμμές
μας με ουρανοξύστες μεταξύ άλλων
θανατηφόρων για την ορνιθοπανίδα. Και όλα αυτά, σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 9 του Συντάγματος μας και την προστασία του τοπίου που επιβάλλει. Και ερωτώ τώρα τους πολιτικούς : ένα βουνό
γεμάτο ουρανοξύστες είναι το ίδιο με ένα βουνό δίχως;
Σκέφτηκα
όλα τα παραπάνω όταν διάβασα ένα άρθρο του Φραντσέσκο
Μπεβιλάκουα – που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «εξερευνητής χαμένων τόπων» - με τίτλο «ο Χριστός σταμάτησε στο Εμπολι αλλά πέθανε στην Λάουρια»… Στον Γολγοθά
της Σέρρα Γκράντε. Το άρθρο
περιγράφει γλαφυρότατα την καταστροφή που έγινε στον Δήμο της Λάουρια, στην Μπαζιλικάτα, στα όρη Ρόσσια,
Σέρρα Γκράντε και Ροσσίνο. Ένα τεράστιο αιολικό «πάρκο» -
που σημαίνει ανεμογεννήτριες, χωματουργικές εργασίες, δρόμους, γραμμές
μεταφοράς ενέργειας – μήκους περισσότερων από 5 χιλιομέτρων στις κορυφογραμμές,
κατέστρεψε τόπους μέχρι πρότινος μαγικούς. Σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 9 του Συντάγματος και σε εμφανή διάψευση εκείνων των πολιτικών που
γεμίζουν καθημερινά το στόμα τους με την «πράσινη
οικονομία» όταν είναι εμφανές ότι έχουν χάσει πια την αίσθηση του «όμορφου» και του «ωραίου»… Αν την είχαν κάποτε πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. «Il Fatto Quotidiano», Μάιος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου