Οριζόντιος βομβαρδισμός στο βυθό των θαλασσών μας, μεταξύ Αδριατικής και Ιονίου

Η Greenpeace Italia για τα καταστροφικά αποτελέσματα των υποθαλάσσιων ερευνών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων

Η απειλή των πετρελαιάδων για τις θάλασσες μας – πανταχού παρούσα τα τελευταία χρόνια –μετακομίζει τώρα και στο Ιόνιο, στα ανοικτά της Σάντα Μαρία της Λέουκα. Πρόκειται για μία περιοχή που έχει χαρακτηριστεί ως EBSA - Ecologically or Biologically Significant Marine Area - περιοχή πολύτιμη για το θαλάσσιο οικοσύστημα στο σύνολο του σύμφωνα με την Σύμβαση για την Βιολογική Ποικιλότητα – Convention on Biological Diversity – CBD.

Αυτό καταγγέλλει η Greenpeace Italia σε μία νέα έκθεση με τίτλο «Πολύς θόρυβος για το τίποτα. Ακόμα μια επίθεση των «air gun» στις θάλασσες μας, μεταξύ Αδριατικής και Ιονίου».

Η αναζήτηση/έρευνα νέων κοιτασμάτων υγρών και αέριων υδρογονανθράκων στους βυθούς των θαλασσών μας προάγεται από την Edison S.p.A. και προγραμματίζεται να πραγματοποιηθεί ακόμη μια φορά με την τεχνική του «air gun». Η τεχνική του «air gun» συνίσταται στη χρήση μηχανισμού παραγωγής κυμάτων κρούσης, των οποίων αναλύεται η αντανάκλαση στο βυθό για να διαπιστωθεί η ύπαρξη ή μη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Για την αναζήτηση ενός κοιτάσματος χρησιμοποιούνται δεκάδες μηχανισμοί, διατεταγμένοι σε δύο σειρές και σε βάθος μεταξύ 5 και 10 μέτρων. Η λειτουργία τους παράγει συνεχείς βίαιες εκρήξεις ανά 10 με 15 δευτερόλεπτα για ολόκληρες εβδομάδες. Ο θόρυβος που προκαλούν είναι τουλάχιστον διπλάσιος από εκείνο ενός τζετ κατά την απογείωση.

Όταν η συμφορά χτυπάει την πόρτα του γείτονά, σε λίγο θα έρθει και στην δικιά σου πόρτα…

Παρατηρώντας τις παρεμβάσεις κάποιων με στόχο την αλλαγή του τουριστικού χαρακτήρα και της πολιτιστικής ταυτότητας της Νοτίου Λακωνίας, με πρώτες εκείνες της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στα δάση του Πάρνωνα και της κατασκευής υπέργειου δικτύου μεταφοράς υπερυψηλής τάσης, συνειδητοποιούμε τις ολέθριες συνέπειες που θα έχουν για την τοπική κοινωνία και την τοπική οικονομία.

- Κατά πρώτο λόγο, οι παραπάνω παρεμβάσεις θα αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του κάστρου της Μονεμβασιάς. Σύμφωνα με μελέτη, αυτό θα επιφέρει μεσοπρόθεσμα (σε 2-3 έτη) μείωση του τουριστικού ρεύματος κατά 40% και μακροπρόθεσμα έως και κατά 80%. Οι συνέπειες τους δεν θα μείνουν μόνο στη μείωση του αριθμού των επισκεπτών αλλά θα επεκταθούν και σε μείωση του αντιτίμου της φιλοξενίας. Ήδη τουριστικοί οργανισμοί εξωτερικού έχουν εκφράσει τον προβληματισμό τους σχετικά με την δυνατότητα να κατευθύνουν πακέτα υψηλού τουρισμού στην περιοχή.

- Κατά δεύτερο λόγο, ουσιαστικά ακυρώνουν την προσπάθεια αναβάθμισης της τοπικής οικονομίας που έμοιαζε να βαδίζει σε καλό δρόμο με την απευθείας σύνδεση Μονεμβάσιας-Νεάπολης-Ελαφοννήσου μέσω του νέου δρόμου.

Οι επιπτώσεις των παρεμβάσεων θα αποτρέψουν επενδύσεις αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων που αναμένονται στην περιοχή κατά την επόμενη δεκαετία και θα προκαλέσουν πρωτοφανή οικονομική ύφεση δεδομένου ότι ο τουριστικός κλάδος θα υποστεί σημαντική κάμψη. Αξίζει να σημειωθεί:

α. Οι επιπτώσεις των παρεμβάσεων θα αγγίξουν και την Σπάρτη και την βόρεια Λακωνία , αφού θα μειωθεί η κίνηση επισκεπτών με συγκεκριμένες ανάγκες που ικανοποιεί η Νότια Λακωνία, στην οποία θα αφιέρωναν κάποιες διανυκτερεύσεις, αλλά και άλλες που ικανοποιεί η Σπάρτη.

β. Αναφορικά με τη δημόσια υγεία, οι επιπτώσεις τους κινούνται στην σφαίρα των γνωστών πλέον προβλημάτων της ακτινοβολίας και των ρύπων των υποσταθμών και των δικτύων υπερυψηλής τάσης όταν βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 5 χιλιομέτρων από κατοικημένη περιοχή.

Το παράδειγμα του Τσίπρα : στο ευρώ δεν υπάρχει χώρος για την αριστερά

Διορατικό ή προφητικό; Μάλλον απόρροια κοινού νου και ειλικρινούς κατάθεσης ουσιαστικής γνώσης των πραγμάτων, το άρθρο σκιαγραφεί από τον μακρινό Ιούνιο 2015 τις αιτίες και την κατάληξη της ελληνικής περιπέτειας έτσι όπως την ζούμε ακόμη και σήμερα - Από: εφ. «Il Fatto Quotidiano», 6 Ιουνίου 2015

Η ελληνική κρίση έδωσε στους πολιτικούς μας τρία σημαντικά μαθήματα που, όπως φαίνεται, είναι καταδικασμένα να πέσουν στο κενό της βαθιάς τους άγνοιας. Κρίμα, γιατί η κατανόηση τους θα ήταν κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον τους.

1. Το πρώτο μάθημα είναι ότι στο ευρώ δεν υπάρχει χώρος για την «αριστερά». Το γνωρίζανε πολύ καλά οι ιταλοί κομμουνιστές της δεκαετίας του ’70. Ο Μάρκο Παλόμπι έφερε στο φως, στο φύλλο της 19 Μάιου 2014, τις λέξεις με τις οποίες ο Λουτσιάνο Μπάρκα σμίλεψε το 1978 το άλφα και το ωμέγα του σχεδίου της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης : «Ευρώπη ναι, Ευρώπη όχι, η ουσία είναι ότι το όλο σχέδιο αποτελεί μια προσπάθεια συγκάλυψης μιας αντεργατικής, αποπληθωριστικής, πολιτικής ύφεσης».

- Στην περίπτωση των ευέλικτων συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι ανισορροπίες μεταξύ των χωρών θεραπεύονται μέσω της ανατίμησης της ισχυρής χώρας, το νόμισμα της οποίας είναι φυσιολογικά ισχυρό καθόσον έχει υψηλή ζήτηση για ευνόητους εμπορικούς και χρηματοπιστωτικούς λόγους.

- Στην περίπτωση όμως των σταθερών συναλλαγματικών συναλλαγών δεν ισχύει ο παραπάνω μηχανισμός και οι όποιες ανισορροπίες θεραπεύονται μέσω της ανεργίας στην ασθενέστερη χώρα.

Αυτό ακριβώς εξυπηρετεί και η λιτότητα : μειώνοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τους φόρους, η κυβέρνηση της ασθενέστερης χώρας εξαναγκάζει τις επιχειρήσεις ή να απολύσουν ή να χρεοκοπήσουν, στοχεύοντας στον εξαναγκασμό των ανέργων να αποδεχτούν μία νέα θέση εργασίας με χαμηλότερο μισθό και, έτσι, να καταστήσουν την χώρα περισσότερο ανταγωνιστική και ανταποκρινόμενη στις οικονομικές απαιτήσεις της ισχυρότερης. Όποιος θέλει το ευρώ, έτσι ως έχει, θέλει την λιτότητα, με λίγα λόγια την ανταγωνιστική ανεργία που χρησιμεύει σαν μοχλός υποτίμησης της θέσης εργασίας. Δεν φαίνεται και πολύ «αριστερό» αυτό…

Η ελληνική κρίση έφερε στο φως ακριβώς αυτό το σημείο. Όπως είπε ο Σόιμπλε στην «Zeit» στις 28 Μάιου (2015) αναφερόμενος στον Τσίπρα, το να κρατήσεις το ευρώ αλλά να μην θέλεις τις μεταρρυθμίσεις «pass nicht zusammen», δεν στέκει, είναι ασυμβίβαστα το ευρώ και η άρνηση της λιτότητας. O Σόιμπλε λέει τα παραπάνω για το ίδιο λόγο που έλεγε όσα έλεγε ο Μπάρκα το 1978 ή ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι στην εφημερίδα «Sole 24 Ore» στις 9 Αυγούστου 2012 : «είμαστε πιστοί στο ευρώ, πιστοί στην Ευρώπη της αυστηρότητας και της πειθαρχίας». Η ελληνική κρίση βάζει το τελευταίο καρφί στην κάσσα των όσων διακήρυσσαν ότι «είναι δυνατό ένα άλλο ευρώ».

Γιόζεφ Στίγκλιτς : Είναι δυνατή η διάσωση του ευρώ;

Από : επιθ. «MicroMega», 16 Ιουνίου 2018

Δεν θα αποτελούσε παράδοξο μία νέα κρίση του ευρώ. Η Ιταλία - τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης - διάλεξε μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευρω-σκεπτικιστική, πράγμα που δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ιταλική αντίδραση αποτελεί ένα ακόμη προβλεπόμενο επεισόδιο του πολυετούς δράματος μιας κακοσχεδιασμένης συμφωνίας, με την Γερμανία να εμποδίζει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να επιμένει σε πολιτικές που επιδεινώνουν τα προβλήματα στο πλαίσιο μιας ρητορικής που φαίνεται να χρησιμοποιείται με στόχο την πρόκληση αντιδράσεων.

Η Ιταλία άρχισε να πηγαίνει άσχημα με την είσοδο στο ευρώ. Το πραγματικό ΑΕΠ της – προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό – το 2016 ήταν το ίδιο με εκείνο του 2011. Ούτε και η ευρωζώνη όμως τα πήγε καλύτερα. Από το 2008 έως το 2016 το συνολικό πραγματικό ΑΕΠ της αυξήθηκε μόλις κατά 3%. Ετσι, ενώ το ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν μόλις κατά 13% μεγαλύτερο εκείνου της ευρωζώνης το 2000 - ένα χρόνο μετά την υιοθέτηση του ευρώ – έφθασε να το υπερβαίνει το 2016 κατά 26%. Μετά δε από μία πραγματική αύξηση της τάξης του 2,4% κατά το 2017 – μη αρκετού για να εξισορροπήσει τις ζημιές της προηγούμενης δεκαετίας - η οικονομία της ευρωζώνης φαίνεται να μπαίνει σε νέες περιπέτειες.

Εάν μία χώρα δεν πηγαίνει καλά φταίει η χώρα, εάν πολλές χώρες δεν πάνε καλά το φταίξιμο είναι του συστήματος. Όπως έγραψα στο βιβλίο μου «Το ευρώ : πως το κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης», το «σύστημα ευρώ» έχει σχεδιαστεί ουσιαστικά για να αποτύχει. Αφαίρεσε από τις κυβερνήσεις την διαχείριση των βασικών μηχανισμών προσαρμογής – επιτόκια και συναλλαγματικές ισοτιμίες – και αντί να δημιουργήσει νέες θεσμικές δομές, σε στήριξη των χωρών που βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν πολυποίκιλες καταστάσεις, επέβαλλε περιορισμούς βασισμένους σε ξεπερασμένες πολιτικές και οικονομικές οπτικές γύρω από το έλλειμμα, το χρέος και τις διαρθρωτικές πολιτικές. Υποτίθεται ότι το ευρώ θα έφερνε διάχυτη ευημερία που θα αύξανε την αλληλεγγύη και θα ενίσχυε τον στόχο της ευρωπαικής ολοκλήρωσης. Στην πραγματικότητα έδρασε αντίθετα επιβραδύνοντας κάθε ανάπτυξη και διασπίροντας διχόνοια.